فیلم لی، نقد فیلم جذاب Lee 2023

در فیلم لی دو عکاس آمریکایی در آستانه پایان جنگ جهانی دوم، پس از مرگ رهبران آلمان، وارد آپارتمان آدولف هیتلر می‌شوند. لی میلر (با بازی کیت وینسلت) لباس‌هایش را درآورده و در وان حمام هیتلر می‌نشیند تا از این صحنه عکاسی کند. این لحظه، معماهای بسیاری را در دل لی برانگیخته و داستان زنی را روایت می‌کند که در ظاهر دیگران را آشکار می‌سازد، اما خود را پنهان نگه می‌دارد. او به عنوان یک مدل، موزه، و هنرمند با شخصیت‌های ساختگی و خیالی کار می‌کرده است، اما حالا به یک خبرنگار جنگی تبدیل شده و تلاش می‌کند تا واقعیت‌های تلخ جنگ را به تصویر بکشد.

روزنامه‌ نگاری در جنگ

پس از گذراندن دوران جنگ به عنوان یک روزنامه‌نگار و عکاسی از وحشت‌های هولناک اردوگاه‌های کار اجباری، میلر به زیبایی‌شناسی صحنه‌آرایی شده و پوچ‌گرایانه دوران قبل از جنگ بازمی‌گردد. او که زمانی با سوررئالیست‌هایی چون مان ری همکاری می‌کرده، این بار نیز به خلق یک صحنه‌ی سوررئال می‌پردازد. او عکس هیتلر را به لبه وان منتقل کرده و گل‌هایی را روی چکمه‌هایش خراشیده تا بر تضاد میان زیبایی و وحشت تأکید کند. در پایان فیلم لی، تماشاگر هم‌زمان شاهد عکس اصلی و بازسازی شده از این صحنه است.

وقتی جنگ تمام شد، او در مورد آن صحبت نکرد. پسر میلر، آنتونی پنروز، هیچ چیز از عکس‌های دوران جنگ مادرش نمی‌دانست تا اینکه پس از مرگ مادرش آنها را در اتاق زیر شیروانی پیدا کرد. او مشکلی برای تقسیم بدنش نداشت. ما او را می‌بینیم که به طور معمولی پیراهنش را در یک ناهار شاد در فضای باز با دوستانی از جامعه هنری در می‌آورد. او خودش را به‌عنوان یک زندگی به‌عنوان «مدل، الهام‌بخش، خلاق… فقط در نوشیدن، داشتن رابطه جنسی و عکس‌برداری خوب توصیف می‌کند».او تقریباً هیچ چیز درباره خودش فاش نمی‌کند تا اینکه در صحنه‌ای در اواخر فیلم لی به سردبیرش (آندریا رایزبورو همیشه فوق‌العاده) از تجربه ای عمیقاً آسیب‌زا از دوران جوانی‌اش می‌گوید. وینسلت در اینجا دلخراش است که بین شرم، ترس و خشم دست و پنجه نرم می‌کند. بخشی از او می‌خواهد داستان را تعریف کند، اما او برای حفظ اسرار تربیت شده است. شاید او به دلیل درد پنهان کردن داستان خود، حتی از خودش، آنقدر متعهد به گفتن داستان‌های دیگران است. تنها بار دیگری که او را آسیب‌پذیر می‌بینیم، در چند لحظه است که او با یک زن همدردی می‌کند یا از آن محافظت می‌کند.

این مسئله، یکی از چالش‌های اصلی فیلم لی را تشکیل می‌دهد و ممکن است دلیل اصلی طولانی شدن فرآیند تولید به مدت هشت سال باشد. میلر، همانطور که بر روی پرده نمایش می‌بینیم، در اکثر صحنه‌ها خشن، عبوس و بی‌تفاوت است و به ندرت می‌توانیم به درون ذهن و احساسات او نفوذ کنیم. حتی اگر هدف فیلم لی روایت داستان فراموش‌شده یک زن قهرمان و تأثیرگذار باشد، باز هم انتظار می‌رود که مخاطب اطلاعات بیشتری نسبت به آنچه در فیلم لی ارائه می‌شود، کسب کند (چند نفر سیسیل بیتون را می‌شناسند؟). این مسئله باعث می‌شود که داستان احساس پوچی و تکرار مکرر رویدادها را به مخاطب منتقل کند. به جای تمرکز بر شخصیت میلر، فیلم لی بیشتر به روایت وقایعی می‌پردازد که به صورت پشت سر هم رخ می‌دهند، بدون آنکه به دلایل و تأثیرات این وقایع بر شخصیت اصلی پرداخته شود. در پایان فیلم لی، زمانی که هویت مردی که در دهه ۱۹۷۰ تلاش کرده تا با میلر مصاحبه کند (یک جاش اوکانر جدی اما دلسوز) فاش می‌شود، شاهد یک پیچش کوچک در داستان هستیم؛ اما حتی پس از این افشاگری، تأثیر این رویداد بر مخاطب به اندازه آنچه انتظار می‌رود، نیست.

میلر و شغل عکاسی

هنگامی که جنگ شروع می‌شود، میلر یک شغل عکاسی با ووگ بریتانیایی می‌گیرد، که با آوردن فوریت آنچه که در حال رخ دادن است در صفحات یک مجله مد، “تشویق زنان بریتانیا به انجام وظایف خود” ساخته شده است. در ابتدا، او از Blitz عکس می‌گیرد، “بمب‌ها، هرج و مرج، اما همه ادامه دادند، و من هر کاری از دستم بر می‌آمد برای گرفتن آن انجام دادم.” و سپس او با نیروهای آمریکایی جاسازی شده است. به او گفته شد که هیچ زنی مجاز نیست، به محل اقامت زنان نظامی سرگردان می‌شود، یک نسخه از Vogue را با عکس‌هایش می‌بیند و عکس می‌گیرد، از جمله یکی از جوراب‌های نایلونی زنانه در حال خشک شدن در پنجره، تصویری قدرتمند از حمل کردن.

با این حال، در مورد بیشتر در مورد اینکه او چه کسی بود، میلر به طرز ناامیدکننده‌ای از تمرکز خارج می‌شود. در حالی که کوراس توانسته است موقعیت منحصر به فرد عکاس را به عنوان یک ناظر حساس و در عین حال بی‌طرف به تصویر بکشد، شخصیت خود میلر همچنان در هاله‌ای از ابهام باقی می‌ماند. انگار که دوربین کوراس، در تلاش برای ثبت لحظات صمیمی و دلخراش، از رصد عمق روح این عکاس ناتوان مانده است. این ابهام در مورد هویت و انگیزه‌های میلر، به فیلم لی ۲۰۲۳ عمقی دوگانه می‌بخشد و بیننده را به تأملی عمیق در مورد ماهیت عکاسی و رابطه بین عکاس و سوژه وا می‌دارد.