دیوید مورئو، کارگردان فرانسوی که با بازسازی آمریکایی The Eye در سال ۲۰۰۸ و فیلم هیجان‌انگیز Seuls در سال ۲۰۱۷ شناخته می‌شود، با فیلم دیوانه به ژانر وحشت بازگشته است. این فیلم که در جشنواره فانتاستیک فست به نمایش درآمد، یک کابوس مداوم و آدرنالینی است که با سرعتی دیوانه‌وار پیش می‌رود. مورئو که با فیلم Them (Ils به فرانسوی) در سال ۲۰۰۶ به عنوان یکی از چهره‌های نوظهور ژانر وحشت شناخته شد، در فیلم دیوانه به ریشه‌های خود بازگشته و با ایجاد حس واقعیت و بی‌وقفه بودن رویدادها، تجربه تماشاگر را به یک کابوس زنده تبدیل کرده است.
فیلم دیوانه روایتی از پنج روز وحشت است که مرز میان واقعیت و کابوس را محو می‌کند. مورئو با تسلط بر تکنیک‌های سینمایی، سقوط تدریجی جامعه به سمت جنون را به‌گونه‌ای به تصویر می‌کشد که گویی در حال تماشای یک رویداد زنده هستیم. این فیلم با نمایش آغاز پایان جهان، عملکردهای فوق‌العاده‌ای را از بازیگران و تیم فنی به نمایش می‌گذارد.
فیلم دیوانه در چه مورد است
همه چیز با رومن ۱۸ ساله، پسر سرزنده‌ای که قرص جدیدی از فروشنده‌اش خریده بود، شروع می‌شود. رومن تازه فارغ‌التحصیل شده و شب را به جشن و پایکوبی اختصاص داده بود. اما شادی او زودگذر بود؛ زنی خون‌آلود و بانداژپیچ به ماشین پارک شده‌اش نزدیک می‌شود. اتوبوس در آستانه مرگ است و رومن در تلاش برای کمک، وحشت‌زده می‌شود. با وجود تلاش‌هایش، زن جان می‌سپارد و رومن حالا با جسد بی‌جان او در ماشین تنهاست.
پدرش از خارج شهر به او زنگ می‌زند و آنایس، معشوقه‌اش، در راه خانه است. همه این اتفاقات در چند دقیقه‌ی ابتدایی رخ می‌دهند. مورو بدون اتلاف وقت، مخاطب را در گرداب آشفتگی و سردرگمی فرو میبرد. این تنها پیش‌نمایشی از جنون توهم‌زایی است که رومن در ادامه‌ی فیلم با آن دست و پنجه نرم خواهد کرد.
فیلم دیوانه جایی است که زندگی نو، اوج هیجان و فرار همزمان رخ می‌دهد. مورئو، با بررسی شیوعی مولکولی، چندین شخصیت را در دل یک رویداد جهانی قرار می‌دهد. این فیلم، برخلاف روایت‌های شخصی نزدیک، ممکن است بیننده‌ای را بخواهد که به دنبال پاسخ‌های فراتر از حد معمول است، ناامید کند. اما ترس نهفته در چنین روایت‌های آخرالزمانی شخصی، بسیار واقعی و ارگانیک است.
برخلاف داستان‌های آخرالزمانی گسترده‌تر که اغلب پس از فروپاشی تمدن آغاز می‌شوند و از عناصر اکشن مانند زامبی‌ها یا جنگ‌های بقا بهره می‌برند، مورئو بر کابوس‌های شخصی در مواجهه با ناشناخته‌ها تمرکز می‌کند. اینجاست که وحشت حقیقی نهفته است. در فیلم دیوانه، گذر از حالت عادی به هرج و مرج بسیار سریع است. از مکالمات روزمره و نگرانی‌های عاشقانه، ناگهان به دنیایی پرتاب می‌شویم که سربازان مسلح در تلاش برای کنترل یک فاجعه ناشناخته با گلوله‌ها به هم شلیک می‌کنند.
کشتار فقط یک نیش، گوشت پاره شده و یک ظرف چرخانده نیست. شما درست می گویید که تعامل رومن با زن فراری (که خون صورتش را هک می کند) به جایی ناخوشایند منجر می شود که یادآور بخش «سواری در تاریکی» ادواردو سانچز و گرگ هیل در V/H/S/2 است.
نقدی دیگر بخوانید : فیلم ملاقات محرمانه
فیلم دیوانه هیچ پاسخی به اثر انبوه ارائه نمی‌کند، زیرا ما فقط می‌توانیم بنشینیم و ببینیم که رومن به بیماری تسلیم می‌شود، و چگونه این بیماری در سراسر مهمانی‌ها، حومه‌های فرانسه و مراکز شهری گسترش می‌یابد. درد، عذاب جسمی و زوال عقل متعاقب آن که بر روایت غلبه می‌کند، طعمی عالی از ناگزیری‌های درهم‌کوبنده است و مورو هرگز فروگذار نمی‌کند. هنگامی که فیلم شروع می شود، قطار فراری از موانع عبور می کند در حالی که هادی آن به صورت شما می خندد.
گروه فوق العاده از بازیگران
فیلم دیوانه یک سرمایه‌گذاری جسورانه روی سه بازیگر جوان است که در تک‌عکس‌های نفس‌گیر با دوربین چسبیده به بدنشان، ما را به سفری هیجان‌انگیز می‌برند. باتوم دستی، به عنوان یک عنصر ثابت در این فیلم، هرگز از جذابیت نمی‌افتد.
میلتون ریچی، با بازیگری بی‌قید و بندش، ما را به دل توطئه‌ای می‌کشاند که با هجوم هورمون‌ها به یک مهمانی شلوغ، پیچیده‌تر می‌شود. او راهنمای اصلی ماست، در حالی که جولیای لوسیل گیوم در جهانی که فرانسه در آن فرو می‌ریزد، در نقش دختری دیوانه در تلاش برای حفاظت از مادرش است.
در حالی که ریچی با مهارت خاصی به رفتارهای ویروسی تسلیم می‌شود، گیوم به عنوان بازمانده‌ای وحشت‌زده، سعی دارد از آلودگی فرار کند. واکنش‌های جولیا به دنیای در آتش، به پایانی شگفت‌انگیز و یادآور فیلم «مرا با نام خودت صدا کن» می‌انجامد؛ پایانی برای روح عاشق و ترسیده.
Laurie Pavy در نقش شکارچی اوج در فیلم دیوانه، تحولی دلهره‌آور را به تصویر می‌کشد که در خاطرم ماندگار شده است. او در سطح بازیگران بزرگی چون جین لووی و تونی کولت قرار می‌گیرد و به طرز ماهرانه‌ای در نقش یک هیولای وحشی فرو می‌رود. در طول فیلم، شاهد گذار او از یک دختر ترسیده به یک موجود خشمگین و بی‌رحم هستیم؛ گذاری که یادآور شخصیت‌های فیلم‌های ترسناک کلاسیک است.
از لحظات اولیه تا انتهای فیلم، هر حرکت و واکنش Pavy با دقت و ظرافت طراحی شده است. نگاه‌های وحشیانه، فریادهای بلند، و حرکات اسپاسمیک او، همگی به شدت تأثیرگذار هستند. به نظر من، بازی Pavy در این فیلم، نمونه‌ای کامل از یک اجرای عالی در ژانر وحشت است.
مورو با تسلط کامل بر مخاطب، آن‌ها را در گردابی از وحشت فرو میبرد. بدون تکیه بر تعداد صحنه‌های ترسناک، او شخصیتی شیطانی و بینظیر خلق می‌کند که ترس‌هایمان را برمی‌انگیزد. دوربین فیلیپ لوزانو با دیوانگی MadS و سرعت یک رومین کانورتیبل همگام می‌شود.
تکنیک‌های بصری فیلم، از جمله جلوه دیجیتالی رومن که در عنوان فیلم قاب می‌شود، بسیار خلاقانه و تأثیرگذار هستند. با شروع فیلم، مورو ما را به سفری هیجان‌انگیز و آخرالزمانی میبرد؛ سفری که با خشونت و جسارتی بینظیر همراه است. این فیلم، روحیه جنبش‌های رادیکال فرانسه را تداعی می‌کند و تجربه‌ای تازه و هیجان‌انگیز از ژانر وحشت را برای مخاطب رقم می‌زند. فیلم دیوانه، فیلمی است که شما را از نو با ژانر وحشت آشنا خواهد کرد.
