همانطور که در پاسخ قبلی اشاره شد، آبله میمون یک بیماری ویروسی است که به طور معمول در حیوانات، به ویژه جوندگان در مناطق جنگلی آفریقا یافت می‌شود. اما این بیماری در سال‌های اخیر، به دلیل افزایش سفرهای بین‌المللی و تغییرات در رفتارهای انسانی، به صورت یک نگرانی جهانی تبدیل شده است.
چرخه زندگی ویروس و انتقال بیماری
ویروس آبله میمون پس از ورود به بدن میزبان، شروع به تکثیر می‌کند. این تکثیر در سلول‌های آلوده منجر به تولید ذرات ویروسی جدید می‌شود که قادر به آلوده کردن سلول‌های دیگر هستند. معمولاً چند روز پس از عفونت، سیستم ایمنی بدن واکنش نشان داده و سعی در مهار ویروس می‌کند.
راه‌های اصلی انتقال آبله میمون عبارت‌اند از:
- تماس مستقیم با ضایعات پوستی: این ضایعات می‌توانند به صورت دانه‌های آبکی، تاول‌ها یا زخم‌های باز ظاهر شوند. تماس مستقیم با این ضایعات، به خصوص در مراحل اولیه بیماری، خطر انتقال ویروس را به شدت افزایش می‌دهد.
- تماس با مایعات بدن فرد آلوده: مایعاتی مانند خون، بزاق، چرک و مایع داخل ضایعات پوستی حاوی ویروس هستند و می‌توانند باعث انتقال بیماری شوند.
- تماس با اشیاء آلوده: لباس‌ها، ملحفه‌ها، حوله‌ها و سایر اشیایی که با ضایعات پوستی فرد آلوده تماس داشته‌اند، می‌توانند ناقل ویروس باشند.
- قطرات تنفسی: اگرچه انتقال از طریق قطرات تنفسی کمتر رایج است، اما در صورت تماس نزدیک و طولانی مدت با فرد آلوده، امکان پذیر است.
عوارض و گروه‌های پرخطر
در اکثر موارد، آبله میمون یک بیماری خود محدود شونده است و افراد مبتلا بدون نیاز به درمان خاص بهبود می‌یابند. با این حال، در برخی افراد، به ویژه افرادی با سیستم ایمنی ضعیف، ممکن است عوارض جدی‌تری مانند عفونت‌های باکتریایی ثانویه، پنومونی و انسفالیت رخ دهد.
گروه‌هایی که بیشتر در معرض خطر ابتلا به آبله میمون هستند عبارت‌اند از:
- افرادی که در تماس نزدیک با حیوانات آلوده زندگی می‌کنند یا کار می‌کنند.
- کارکنان بهداشتی که با بیماران مبتلا به آبله میمون در تماس هستند.
- افرادی که دارای نقص ایمنی هستند، مانند افراد مبتلا به HIV/AIDS یا افرادی که تحت درمان‌های سرکوب‌کننده سیستم ایمنی قرار دارند.
- افرادی که روابط جنسی پرخطر دارند.
تشخیص و درمان
تشخیص آبله میمون بر اساس علائم بالینی، سابقه تماس با فرد آلوده یا حیوانات آلوده و نتایج آزمایشگاهی انجام می‌شود. آزمایش‌های تشخیصی معمولاً شامل نمونه‌برداری از ضایعات پوستی و بررسی وجود DNA ویروس در نمونه است.
در حال حاضر، درمان خاصی برای آبله میمون وجود ندارد و درمان معمولاً بر تسکین علائم و پیشگیری از عوارض تمرکز دارد. واکسن آبله که برای پیشگیری از آبله انسانی استفاده می‌شود، تا حدی در برابر آبله میمون نیز موثر است.
پیشگیری
بهترین راه برای پیشگیری از آبله میمون، رعایت بهداشت فردی و اجتناب از تماس نزدیک با افراد بیمار یا حیوانات آلوده است. سایر اقدامات پیشگیرانه شامل:
- شستن مرتب دست‌ها با آب و صابون
- اجتناب از تماس مستقیم با ضایعات پوستی افراد آلوده
- استفاده از تجهیزات حفاظتی فردی (PPE) در هنگام مراقبت از بیماران مبتلا
- واکسیناسیون علیه آبله (در صورت در دسترس بودن)
برای اطلاعات بیشتر و دقیق‌تر، به منابع معتبر مانند سازمان جهانی بهداشت (WHO) و مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) مراجعه کنید.
