در این نقد و بررسی می پردازیم به نقد و بررسی تخصصی فیلم دختران بدجنس، موفقترین موزیکالهای کمدی، آنهایی هستند که از کلیشهها پرهیز کرده و با رویکردی غیرمنتظره مخاطب را شگفتزده میکنند. در حالی که بسیاری از موزیکالها از قالبهای از پیش تعیینشدهای مانند آهنگهای عاشقانه یا اعداد رقص گروهی پیروی میکنند، بهترین آثار آنهایی هستند که با ایدههای خلاقانه و تصاویری سورئال، مخاطب را به دنیای خیالپردازی میبرند. فیلم دختران بدجنس میتواند با الهام از این رویکرد، ترکیبی جذاب از کمدی و موزیکال خلق کند، همانطور که گروههایی مانند Flight of the Conchords و Crazy Ex-Girlfriend در گذشته نشان دادهاند.
سامانتا جین و آرتورو پرز جونیور، به همراه تینا فی، به جای خلق یک اثر تازه، فیلمی موزیکال ساختهاند که مانند زمین خوردن یک رقصنده در شب افتتاحیه، دلگیرکننده است. فیلم دختران بدجنس، صرفاً بازسازیای بیروح از فیلم اصلی است. بازیگران جوان، با وجود استعدادشان، مجبور به تقلید از اجراهای نمادین گذشته شدهاند. فیلم دختران بدجنس، همانند Space Jam: A New Legacy و The Flash، به جای نوآوری، به دنبال راضی نگه داشتن نوستالژی مخاطبان قدیمی است. انگار چهارشنبهها همیشه صورتی است و این بازسازی نیز صرفاً تکرار ملالآوری از گذشته است.
موزیک دختران بدجنس
مانند نسخه اصلی، داستان بر روی کیدی هرون تمرکز دارد که از دنیای ساده به دبیرستانی پر آشوب وارد میشود. او با کمک دوستان جدیدش، جنیس و دامیان، تصمیم میگیرد تا به گروه محبوب مدرسه، پلاستیکها، نفوذ کند. اما این نفوذ، او را درگیر بازیهای خطرناکی میکند. موسیقی فیلم نیز همانند نسخه اصلی، با ترانههایی جذاب و پاپ، به داستان جان میبخشد و یادآور آهنگهای خاطرهانگیز فیلم اول است.
آهنگهای فیلم دختران بدجنس به شدت فاقد طنز هستند و به جای آن، اشعار کلیشهای و تکراری ارائه میدهند. آهنگ “مهمانی انتقام” نمونه بارز این موضوع است که با اشعاری بیمزه و ملودیای تکراری، به جای خندهدار بودن، مخاطب را خسته میکند. آهنگ “ترجیح میدهم من باشم” نیز که قرار است سرود خودباوری باشد، به جای ایجاد انگیزه، ناامیدکننده است.
توصیه ما به شما : فیلم در همین حال روی زمین
باید اعتراف کنیم که این موسیقی به پای آثار شاخصی مثل “تغییر رشته من” یا “دفیینگ جاذبه” نمیرسد. متنهای عجیب و غریب و تکرارهای بیمزه (مثل قافیه کردن “بد” با خودش) و شخصیتپردازی مبهم جانیس، تمام جذابیت موسیقی را از بین بردهاند. با وجود صدای خوب آولیای کراوالو، این موسیقی به دلیل ضعفهایش، نتوانسته انتظارات را برآورده کند.
موسیقیهای فیلم دختران بدجنس چندان ماندگار نیستند و در بیشتر صحنهها، نورپردازی نیز چندان خلاقانه به نظر نمیرسد. تنها صحنهای که کمی جلب توجه میکند، اجرای آهنگ «جهان بسوزد» است که با نورپردازی قرمز و تاریک، فضایی شبیه به فیلمهای ترسناک ایتالیایی ایجاد میکند. اما به جز این صحنه، نورپردازی فیلم چندان چشمگیر نیست.
در مقابل، جین، پرز جونیور و کرستین، فیلمبردار، رویکردی سطحی و نمایشی را برگزیدهاند. آنها تلاش میکنند تا با استفاده از تکنیکهایی مانند نماهای یکبرداشت طولانی و تغییرات پیاپی در قاببندی، به فیلم عمق بیشتری ببخشند. این رویکرد، بهویژه در سکانسهای رقص و موسیقی، به چشم میآید.
بهویژه، تمایز بصری واضحی بین دنیای خیالی کیدی و واقعیت دبیرستان ایجاد شده است (با استفاده از نسبتهای متفاوت و غیرعادی) که متأسفانه در ترجمه فیلم به خوبی منتقل نشده است. بسیاری از موزیکالها تصاویری ماندگار بر اساس ترانهها و رقصها خلق میکنند، اما در فیلم دختران بدجنس، صحنههای موزیکال بیشتر شبیه به یک سریال تلویزیونی است که شخصیتها در آن مشکلاتشان را با هم هماهنگ میکنند.
فراتر از اعداد موزیکال
نسخه جدید فیلم دختران بدجنس نتوانسته به اندازه نسخه اصلی جذاب باشد. حتی با وجود اعداد موزیکال، فیلم دختران بدجنس نتوانسته توجیهی برای ساخت خود پیدا کند. تینا فی، با وجود استعدادش، در به روزرسانی داستان شکست خورده است. استفاده نادرست از فناوری و هنجارهای اجتماعی جدید، باعث شده تا شخصیت منفی فیلم دختران بدجنس، به جای اینکه نوآورانه باشد، تکرار شخصیت قبلی باشد. تکیه بیش از حد بر عناصر نسخه اصلی، از جمله دیالوگها و روابط بین شخصیتها، باعث شده تا فیلم بیشتر شبیه یک سرویس طرفداران باشد تا یک اثر مستقل. ارجاعات متعدد به نسخه اول، به جای اینکه به فیلم عمق ببخشد، باعث شده تا سطحی و تکراری به نظر برسد.
در میان بازسازیهای سال ۲۰۲۴، آوانتیکا با بازی در نقش کارن شتی، پتانسیل بالایی را از خود نشان میدهد. با وجود استعداد و انرژی فراوان، او در دل یک فیلمنامه ضعیف گرفتار شده است. در مقابل، ژاکل اسپایوی با ایفای نقش یک آنتاگونیست متفاوت و جذاب، از دیگر بازیگران متمایز میشود. اسپایوی با دوری از کلیشهها، لحظات طنز ماندگاری را خلق کرده است.
اگر قرار بود موزیکال «میان دخترها» بازسازی شود، انتظار میرفت نسل جدیدی از بازیگران با ایدههای نوآورانه و خلاقانه به این اثر جان ببخشند. این موزیکال میبایست فضایی برای بروز احساسات و تجربیات شخصی بازیگران فراهم میکرد تا بتوانند اجراهای بینظیری را خلق کنند. متأسفانه، این نسخه از موزیکال نتوانست انتظارات را برآورده کند و به اندازه کافی جسورانه و متفاوت نبود. به نظر میرسد سازندگان این اثر بیشتر به دنبال تکرار موفقیت فیلم اصلی بودهاند تا خلق یک اثر هنری جدید و ماندگار.
